Ik schrik altijd een beetje van die berichten. Ik heb steeds vaker de indruk dat de paardenwereld een en al discussie en onenigheid is. Van veel Facebookgroepen heb ik me verwijderd. Dat geeft mij rust en focus.

Gisteren liet ik een oudere merrie en een jaarling samen uit mijn barn op de weide, na mijn sessies met beiden. De rest van de kudde was binnen. De jaarling zocht steun bij de merrie. De merrie was niet lief en begrijpend. Ze liet de jaarling weten dat ze geen honing aan haar kont had en gaf de jaarling een paar goede trappen. Geen waarschuwing, behalve misschien een snelle flick met een oor. Bam! Dat is “natural” voor het paard. De jaarling, in plaats van zelf misschien boos te worden of haar heil elders te zoeken, bleef de merrie volgen en probeerde zo dicht mogelijk aan haar te plakken. Dat is “natural” voor het paard. Na 10 minuten waren ze samen aan het grazen, de verhoudingen duidelijk. De jaarling min of meer verliefd op de merrie die haar net zo’n optater had verkocht. De merrie was zeker van haar zaak en wond er geen doekjes om. Paarden onderling waarschuwen, maar het is maar zeer kort, soms een fractie van een seconde. Druk is het paard niet vreemd.

Als wij eerlijk zijn naar onszelf, als mensen en natural horsemanship enthousiastelingen, is wat “natural” is voor het paard, vaak iets te “natural” en puur voor ons. We hebben onze emoties vaak niet onder controle. Als we effectief zijn, zijn we boos. Het paard reageert daar niet op. We verontschuldigen ons naar het paard. We denken dat we niet goed bezig zijn en zoeken ons heil bij methoden die zeggen “geen druk” te gebruiken.

Totdat het paard zeker is van ons, totdat het paard zeker is van onze zekerheid, is enkel onze aanwezigheid al druk voor het paard.

De paarden volgen geen benaderingen of methoden of stijlen. De paarden lezen geen boeken en hebben geen Facebook Timeline of Youtube access. Wat voor de een werkt, werkt niet altijd voor de ander. De paarden onderling gaan ruzies niet uit de weg en pakken elkaar niet met zijden handschoentjes aan. De onenigheden die ze hebben zijn kort. Ze dragen geen langdurige grudges met zich mee. Ze briesen een keer en ze zijn de spanning van even daarvoor kwijt. Ze wikken en wegen hun reacties niet af. Is het eerlijk als de merrie de onschuldige jaarling schopt? Misschien niet. Maar dat doet er voor de jaarling niet toe.

Wat ik wel weet, is dat paarden reageren op sureness. Op mensen die weten wat ze doen. Op mensen die geen haast hebben. Op mensen die flexibel zijn, en bereid om af te wijken van hun initiële plan. Op mensen die zich kunnen aanpassen aan de situatie. Op mensen die niet kwaad of verdrietig worden. Op mensen die zichzelf onder controle hebben en die niet gewend zijn om altijd op zoek te gaan naar discussie. Het doet ze veilig voelen. Of het nu per se het juiste is of niet. Is dit eerlijk? Misschien niet. Maar paarden geven heel weinig om morele vraagstukken of filosofische twijfel.

Is dit moeilijk voor ons om al die eigenschappen te ontwikkelen? Ja. Punt. Kun je het leren door een methode te volgen? Nee.

Wat natuurlijk is voor het paard is dat niet voor ons.

Natural Horsemanship is een marketing concept. Lees dat nog eens. En nog eens. Het is een marketing concept waar ik en veel anderen tegelijkertijd op meeliften en last van hebben.

Een van de mensen die ik enorm respecteer, Dave Stuart, een Australische clinician, zei in een clinic in Ierland die ik bijwoonde zo’n 3 jaar geleden eens: “People with a scientific background, like lawyers who argue for a living, will very quickly have an argument going with their horse”.